توی خیابون ها قدم میزدن . به زمین نگاه میکرد و پاهاشون رو در حالی که به نوبت یکی بعد از دیگری برای حرکت کردن به سمت جلو از زمین بلند میشدن و دوباره مقداری جلو تر به زمین برمیگشتن رو از چشم میگذروند . داشتن فرار میکردن . اما از چی ؟ از دنیای پشت سرشون ، از دست عقربه هایی که ساعت به ساعت از زندگیشون رو کم میکرد . بدون اینکه باهم حرف بزنن فقط قدم میزدن تا اینکه بالاخره به یه کلبه کوچیک وسط جنگل رسیدن و تازه متوجه شدن که چقدر از شهر فاصله گرفتن . در زدن ولی کسی جواب نداد . کاپشنش رو در آورد و روی زمین انداخت و بعد ازم خواست که روش بشینم . فکر کنم اولین کلماتی بودن که بعد از اون مدت طولانی بینمون رد و بدل میشد . وقتی نشستم خودشم اومد و کنارم نشست و بعد از کمی مکث از سر اینکه مطمئن بشه جامون مناسبه به آسمون خیره شد . توی تصمیم گیری بین اینکه به صورتش نگاه کنم یا آسمون گیر کرده بودم تا اینکه متوجه انعکاس اون آسمون پر ستاره توی چشم هاش شدم و دلم خواست منم به اون منظره خیره بشم . در حالی که داشتم در کنارش به آسمون و ستاره هاش نگاه میکردم با خودم فکر کردم که چی مارو به اینجا کشوند ؟. شروع کرد به مرور کردن خاطرات چند ساعت پیش... خاطراتی نه چندان دور با حسی که انگار مدت ها ازشون میگذشت .

توی بالکن رستورانی نشسته بودن و در کنار دوستاشون آتیش بازی رو تماشا میکردن . از اون شب هایی بود که مطمئن بود هرچند سال هم بگذره قرار نیست مرور کردنشون خسته کننده بشه . وسطای آتیش بازی بودن که دستش رو کشید و باهم از اون محل بیرون رفتن . از این کارش تعحب کرده بود . اون آدمی نبود که غیرمنتظره رفتار کنه . دستم رو از دستش بیرون کشیدم و پرسیدم داری چیکار میکنی؟ فقط بهم نگاه کرد...طولانی نبود شاید دو ثانیه ، ولی طرز نگاهش توی اون دو ثانیه جوری بود که انگار برای ساعت ها داشت بهش نگاه میکرد . نگاهش درمونده بود و کاملا واضح که میخواد چیزی بگه... ولی نگفت و جاش دوباره اومد نزدیک ، دستم رو گرفت و جواب داد :«خواهش میکنم ، اینجا جاش نیست . نمیدونم کجا جاشه ولی اینجا...اینجا احساس راحتی نمیکنم . بزار یکم راه بریم تا جای مناسب رو پیدا کنم و بعدش قول میدم که بهت بگم دلیل این کارام چیه ». سرم رو آروم به سمت بالا و پایین تکون دادم و دوباره همراهش راه افتادم . منو کشوند و کشوند تا اینکه به یه خیابون خلوت رسیدیم . بالاخره وایساد ، دستم رو ول کرد و به آسمون خیره شد . به سمتم برگشت و با لبخند کوچیکی گفت :« اون طوری نگام نکن حس دیوونه ها بهم دست میده » جواب دادم :« نمیدونم تو الان چه حسی بهت دست داده ولی من دارم حس میکنم دارم با یه دیوونه حرف میزنم . چرا اون کارو کردی و منو کشوندی اینجا ؟» نفس عمیقی کشید و بالاخره شروع کرد به حرف زدن :« ما داریم بیش از حد به خودمون سخت میگیریم و من این وضعیتو دوس ندارم ... خسته شدم از بس خودم و خودتو دیدم که داریم سخت تلاش میکنیم و از خوشحالیای الانمون میگذریم برای آینده ای که تهشم قراره بمیریم . ساعت به ساعت از زندگیمون داره میگذره و ما داریم سخت تلاش میکنیم ، نمیدونیم چه زمانی قراره بمیریم و جای اینکه از الانمون استفاده کنیم داریم به خودمون سخت میگیریم . بیشتر از اونچه که باید . نمیگم نباید هیچ تلاشی برای آینده بکنیم ولی خسته نشدی ؟» منتظر بود جوابشو بدم ولی من فقط سکوت کرده بودم . نمیخواستم حرفی بزنم و منتظر بودم تا حرفاش تموم بشه . از نگاهش معلوم بود که خیلی وقته این حرف هارو توی خودش نگه داشته و این بد بود ، خیلی بد بود . بعد از اینکه دید جوابی نمیدم ادامه داد :« خواهش میکنم ، بیا بیشتر به الانمون اهمیت بدیم . بیا فرار کنیم از اون عقربه هایی که ساعت به ساعت از زندگیمون رو کمتر میکنن و این کار رو بدون فکر کردن به آینده انجام بدیم ، بیا تو لحظه زندگی کنیم ».

نیم ساعت بعد داشتم همراهش از عقربه ها فرار میکردم . پا به پاش توی خیابون هایی قدم میزدم که معلوم نبود تهش به کجا میرسه . و بالاخره من اینجا بودم ، جلوی در کلبه خالی ای کنارش نشسته بودم و به آسمون نگاه میکردم . ساعتو نگاه کردم و گفتم :« وقتی برگردم مامانم منو میکشه » با لبخند به سمتم برگشت و گفت :« بیا برای یه امشب ساعتای ذهنمونو بشکنیم و نگرانش نباشیم ».

دوباره به آسمون نگاه کردم . شکوندم ساعتای ذهنمو . حال بهتری پیدا کردم و با خودم فکر کردم چقد امشب حالم بهتره . برام مهم نیست وقتی برمیگردم چی میشه . ادم جدیدی میشم و دنیا باید باهام بسازه چون من همینی ام که هستم.... همینیم که هستیم .