اگر ازم بپرسن یاد گرفتن اینکه قالب درست کنی به چه دردت خورد با افتخار این عکسو نشونش میدم 

 رفتم سایت مدرسه قبلیمو دس کاری کردم دبتسینبانلمطتن XDD

موا تولدمون مبارررککک . با اینکه هنوز یه سال نشده که موام و میدونم که کلی چیز هست که هنوز ممکنه ندونم و باید یاد بگیرم ولی واقعا انگار 100 سال میگذره . از اینکه تصمیم گرفتم موا شم خیلی خوشحالم چون تونستم دنیامو با تی اکس تی یکم شلوغتر و قشنگتر کنم (یا به قل پرسون اکلیلی تر ؟) . بیاید تا تهش کنار پسرا باشیم 

 :) Happy birthday to all the moas in the world

آروم آروم چشمام رو باز میکنم و با تاریکی عمیقی رو به رو میشم ، به خاطر سردرد های اخیرم شب ها دور و بر ساعت 3 از خواب میپریدم . به سمت آشپزخونه راه میفتم و وای فای رو روشن میکنم تا یکم پیام های گوشی رو چک کنم . توی یکی از گروه ها رفتم و نوشتم :کسی بیداره ؟. یک دقیقه... دو دقیقه... کسی جوابم رو نداد ; همه خواب بودن و خب ، توقع هم نداشتم که بیدار باشن . دوباره وای فای و گوشی رو خاموش کردم و به تختم برگشتم . به سقف خیره شدم و تلاش کردم به چیزی فکر نکنم ; و بعد آروم آروم چشمانم رو بستم و در سالن سینمای خالی ای چشمانم رو باز کردم . در حالی که داشتم دور و اطراف رو نگاه میکردم پروژکتور ناگهان روشن شد و تصویر های آشنایی رو روی پرده سینما انداخت . تصاویری آشنا و سیاه و سفید ... فیلم قدیمی خاطراتم . عکس ها اسلاید به اسلاید از جلوی چشمام میگذشتن ، عکس تولد پارسال ، عکس زمانی که در خانه پدربزرگ و مادربزرگ یلدا رو جشن میگرفتیم ، عکس و فیلم های آخرین روز سال نهم :)

با دیدن عکس و فیلم ها و دیدن لبخند کسایی که برام عزیزن ، و با به یاد اوردن تمام اون لحظات خوشی که کنارشون گذروندم من هم ناخودآگاه لبخندی بر روی لب هام نشست . اما هرچی بیشتر از فیلم میگذشت ، لبخند منم کمرنگ تر میشد . چون ذهنم منو از تمام اون خاطرات قشنگ برگردوند به الان ، منه الانی که توی قرنطینه نشستم و هر روزم رو عادی تر و بی هیجان تر از دیروز میگذرونم ، منه الانی که توی این مدت به زور دوست و فامیل هامو دیدم و دیگه مثل قبل کنار خانوادم تلویزیون تماشا نمیکنم . رنگ سیاه و سفید فیلم و عکس هام نشون دهنده همین بود...برای اینکه یادم بندازه اینا همه برای قدیم بودن ، همه خاطره بودن . دوباره از خواب پریدم و با اون تاریکی عمیق رو به رو شدم . ساعت روی میز 5 صبح رو نشون میداد ، با اعصاب خوردی دوباره روی تخت دراز کشیدم و به سقف خیره شدم ... لبخندی از روی درد روی لب هام نشست ; درد و دلتنگی برای روزای قدیم . با خودم گفتم کاش قدر اون روز هارو بیشتر میدونستم...

در حالی که چشمام رو میبستم به خودم گفتم فقط صبر کن قرنطینه تموم بشه ; تمام زمین و زمان رو لیس میزنم و دوستام رو موقع دیدن دوبارشون چنان محکم بقل میکنم که زیر فشار بغلم له بشن . خاطره هایی با خانواده و دوستانم میسازم که موقع فکر کردن به تک تکشون لبخندی به روی لبام بشینه ... لبخندی که بعد دیدن سیاه و سفید بودنشون هیچ وقت کم رنگ نشه 

دلم برای دست هات تنگ شده . دست هایی که هروقت به کوچیک ترین کمکی نیاز داشتم به سمتم میومد . دست هایی که هروقت زمین میخوردم از جام بلندم میکرد و کمکم میکرد دوباره روی پاهام بایستم ،همون دست های خوش بوت که همیشه بوی قهوه میداد .از وقتی که ازم دور شدی هر وقت بوی قهوه به مشامم میرسه غمی وجودم رو فرا میگیره . انگار که زنجیری به روی قلبم بستن و نمیذارن راحت نفس بکشم ، نمیذارن مثل زمانی که پیشم بودی آزادانه بتپه . هر دفعه بیشتر از دفعه قبل دلم میخواد دوباره ببینمت ، دوباره دست هامون رو به هم گره بزنیم و روی شونه هات به خواب برم . و رویای با هم بودنمون تو پارک و شهربازی رو ببینم . 

دلم برای چشم هات تنگ شده . چشم هایی که با اشتیاق و علاقه نگام میکردن . همون چشم هایی که هروقت فیلمی غمگین با هم تماشا میکردیم مثل بچه ای دوساله گریه میکرد و هروقت اون کیکی که دوست داشتی رو میخریدیم برق میزد . 

موهای خرماییت ، لب های درخشان و براقت . به جرعت میتونم بگم توی زندگیم هیچ کس رو مثل تو ندیدم ، و مطمنم هیچ وقت هم نخواهم دید . تو برام از تمام دنیا خاص تر بودی ، زیباتر بودی . و تا ابد هم همین طوری میمونه . به خودم قول داده بودم جز تو دیگه عاشق هیچ کسی نشم . حالا هم که نیستی باز سر قولم میمونم . به امید روزی که دوباره ببینمت و بوی دستت رو حس کنم ، به امید روزی که برق زیبای چشمات رو ببینم ،به امید روزی که دوباره کنار هم باشیم .